Kees Wijnen

Kees Wijnen schrijft met humor (fictieve) columns over 18 jaar belevenissen in Frankrijk.

Het duurde enige tijd eer we in Frankrijk door hadden hoe de adressering precies in zijn werk gaat. In de steden is het geregeld zoals we gewend zijn. Een straatnaam met aan de rechterkant de even huisnummers aan de linkerkant de oneven. Op het platteland echter is het volledig anders georganiseerd. Daar kennen ze geen straatnamen of huisnummers. A la campagne heeft ieder huis, iedere boerderij een naam die vaak eeuwen en eeuwen oud zijn, meestal afkomstig uit het Occitaans. Hier een paar voorbeelden:
Puech sec – droge heuvel
Montclar – Heldere berg
Carrière Basse – De lage weg

Wanneer er twee boerderijen aan dezelfde weg lagen, had men het algauw over Carrière basse en Carrière Haute, de laaggelegen en de hooggelegen boerderij.
Ons adres was la Libaudié, waarvan wij nooit de exacte betekenis hebben kunnen achterhalen. Vaak zet men er de term ‘lieu-dit’ voor, om aan te geven dat het geen straatnaam is maar de naam van het huis. Het wil zoveel zeggen als ‘de plaats genaamd…‘ of ‘de plek die men noemt…’ Ons officiële adres was dus:
la Famille Wijnen
Lieu-dit ‘la Libaudié’
12550 La Bastide Solages.

Geen huisnummer dus. Dat is in feite je familienaam. De postbode had aan de naam Wijnen genoeg. Pakketbezorgers echter hadden altijd problemen ons te vinden omdat het voor hen geen routine was. Vaak belden ze op: “Waar zitten jullie ergens?”, werd er dan geïrriteerd gevraagd. Ik vroeg dan of ze geen GPS hadden. Tot mijn verbazing hadden de meeste pakketbezorgers die niet. De postcodes daarentegen waren dankzij Napoleon goed geregeld. Hij zette simpelweg de 100 departementen op alfabetische volgorde en gaf ze een nummer van 1 tot 100: Ain – 01, Aisne – 02… Vosges – 88, Yonne – 89. Bij de departementen rond Parijs, de 90 nummers, werd iets afgeweken van de volgorde. De eerste twee cijfers van de postcode is dus het departement, de volgende 3 cijfers bepalen de cantons en de quartiers. Op een gegeven moment bedacht een of andere minister dat dit niet langer kon met die ‘lieu-dits’ en wist in Brussel een subsidiepotje open te breken om de huisadressering in Frankrijk te hervormen. Toen wij verhuisden naar Villeneuve-sur-Lot hadden wij ook daar een ‘Lieu-dit’:
La famille Wijnen
Lieu-dit ‘Joinissou’
47300 Villeneuve-sur-Lot

Op een dag stond er plotseling aan het begin van onze straat een gloednieuwe paal met straatnaambord ‘chemin de Talou’. Wat is dit nu??!!, dachten we… Nou ja, we merken het wel! De buren hadden inmiddels geruchten gehoord dat we een nieuw adres zouden krijgen. Ruim een half jaar later kregen we inderdaad een brief van de gemeente. Of we onze adresgegevens maar wilden aanpassen!
Ons adres was voortaan:
372 Chemin de Talou
47300 Villeneuve sur Lot
“Wat is dit nu?!”, zeiden we verbaasd. “Lekker is dat, kunnen we alles gaan wijzigen! Nieuwe visitekaartjes, adresbordjes, etc. En waarom nu in hemelsnaam nummer 372??”

Wij waren het derde huis in de straat aan de rechterkant dus we hadden eerder huisnummer 6 of zo verwacht. Maar nee hoor, nummer 372! Wij maar eens geïnformeerd bij de gemeente. “Ja, dat klopt, dat betekent dat jullie huis op 372 meter ligt vanaf het staatnaambord aan het begin van de weg. Onze buren hadden nummer 426, dus dat kon wel kloppen. De afstanden werden voor de huizen aan de rechterkant van de weg afgerond naar even nummers en voor de linkerkant van de weg naar oneven nummers. Op zich een slim systeem. De postbode en pakketbezorgers weten meteen hoever ze ongeveer nog moeten, daarnaast heb je geen hernummer-problemen mocht er ooit ergens een huis tussen komen. Er werd ook vriendelijk verzocht of we ons adres bij de diverse instanties, zoals elektriciteitsbedrijf, telecom, banken, etc. wilden aanpassen. Ik dus maar eens op de websites van de diverse instanties gekeken om daar ons adres te wijzigen. Op alle sites kreeg ik de melding: “Chemin de Talou, adres onbekend!” Wat ik ook probeerde, ik kreeg mijn adres niet aangepast. Blijkbaar waren de adresbestanden van de diverse overheidsinstanties nog niet aangepast. Gelukkig komt onze post nog steeds aan en de pakketbezorgers bellen ons nog steeds op waar we precies zitten, dus wat dat betreft zal er niet vlug iets veranderen.

Maar… al snel bleek dat deze nieuwe nummering bij ons tot een vermakelijk misverstand leidde… Het was zondagochtend en het zou een andere zondag worden dan normaal. Marjo en ik zaten aan ons zondags kopje koffie toen er plotseling een gigantische limousine de oprit op kwam rijden, maar dan ook
werkelijk een mega gigantische van het model rijdende bunker met links op de motorkap een Amerikaans en rechts een Frans vlaggetje. Deze tank stopte bij onze voordeur en er sprongen twee kleerkasten uit met van die glanzende zonnebrillen en ‘bibob’-haar die een conversatie begonnen met hun linker pols. Een van de twee belde aan en argwanend deden wij open. De kleerkast vroeg in het Engels met een duidelijk Texas accent of dit Chemin de TALOU nummer 372 was. “Dat klopt,” zei ik verbaasd. “dit is TALOU 372, maar u bent hier verkeerd vermoed ik, wat zoekt u? De man krabde achter zijn oor waar z’n kronkelsnoertje achter vandaan kwam, keek op een stuk papier en vertelde dat er een Summit was georganiseerd door Mr. Macron hier in Villeneuve-sur-Lot, waar in alle discretie een aantal kopstukken elkaar zouden ontmoeten. Er begon mij wat te dagen! Er was mij al zoiets ter ore gekomen en ik had al een vermoeden waar het fout zat. “Waarschijnlijk moet u zijn bij Chemin de Talou nummer 732, dat is het kasteel verderop” opperde ik. “Oh,” zei de kleerkast verbaasd “dan staat het verkeerd op de uitnodiging! Dan ben ik bang dat u nog wel wat meer visite zult krijgen vandaag!”, zei hij met een wrang glimlachje.

Hij had het nog niet gezegd of er kwam een tweede auto met motor escorte aanrijden. Op dat moment zwaaide het achterportier van de Limo open en tot mijn stomme verbazing stapte Biden uit!!! Je weet wel, Joe, Joe Biden, the president of the US of A!! “Walter, ask these friendly people if I might use their bath room. I’m exploding! Sorry!”, zei hij met een afgeknepen stem. Mr. Biden stapte naar ons toe en gaf ons een hand. Wij waren perplex!! De deur van de tweede Limousine ging ondertussen ook open en Emmanuel Macron en zijn Brigitte stapten uit en liepen naar ons toe. Zij gaven Joe en ons een hand en algauw ontstond er een geanimeerd gesprek, totdat Joe plots bij ons naar binnen liep en aan Marjo vroeg: “Can you show me the bath room, please?!” Joe liep achter Marjo aan naar binnen, gevolgd door de rest van het gezelschap die ook maar meeliepen! In mijn ooghoek zag ik weer twee auto’s aan komen rijden. Twee zwarte dikke Mercedessen, een met een oranje vlaggetje en een met Duitse vlag. Voor ik er erg in had stonden Angela Merkel in een felrood colbertje, Willem-Alexander en Máxima bij ons in de woonkamer. Een van de kleerkasten verontschuldigde zich voor het misverstand en vroeg of er misschien wat koffie of zoiets geregeld kon worden? Ze waren al een tijdje onderweg.

Een kwartier later stapte Vladimir Poetin met Aleksandr Loekasjenko binnen. “Eigenaardige locatie voor een Summit” sprak Vladimir rondkijkend en hogelijk verbaasd. Emmanuel stapte naar hem toe en verontschuldigde zich. “Sorry, Vladimir, een foutje op de uitnodiging, het nummer is verkeerd gedrukt. We gaan zo verder naar de juiste locatie, excuses!! We wachten even op President Biden!” Op dat moment kwam Joe duidelijk opgelucht weer terug in de woonkamer, verrast over het bonte gezelschap dat zich inmiddels verzameld had, en gaf iedereen een hand. Door het raam zag ik dat twee bodyguards een rode loper uitrolden en Xi Jinping uitstapte! Jawel, Xi Jinping secretaris-generaal van de Communistische Partij van China, in zijn kielzog Kim Jong-Un, je weet wel, van de Democratische Volksrepubliek Noord Korea!! Toen was de chaos pas echt compleet. Marjo had in alle haast een paar potten koffie gezet en de bodyguards waren in alle staten. Maar de stemming zat er goed in. Iedereen genoot duidelijk van het informele onderonsje en maakten absoluut geen aanstalten te vertrekken. Heerlijk, eens even geen protocol! Beduusd liep ik tussen alle bezoekers door en schudde hier en daar wat handen. Marjo rende zich rot om iedereen van koffie en thee te voorzien.

Joe en Vladimir stonden in een hoek van de kamer druk gesticulerend te kletsen. “Luister Joe, ik kan niet toestaan dat er NAVO-troepen en raketsystemen in Oekraïne worden geïnstalleerd”, zei Vladimir vastberaden. “Snap ik Vladimir, dat gaat ook niet gebeuren, althans zolang jij je gedeisd houdt!” Antwoordde Joe. “Kan wel zijn, maar jullie zijn al wel bezig zware wapens te leveren aan Oekraïne en de NAVO ademt me te veel in m’n nek! Dat accepteer ik niet, dat moet stoppen!! Letland, Estland en Litouwen zijn al lid van de NAVO! Oekraïne er ook nog bij, gaat me echt te ver! De veiligheid van mijn geliefde Rusland komt in het gedrang! Onacceptabel!! Weet je nog toen wij raketten in jullie achtertuin in Cuba wilden installeren, Joe?!” bracht Vladimir hem fijntjes in herinnering. “Ik begrijp je zorgen”, zei Joe “maar Oekraïne moet zich wel kunnen verdedigen.” Naast ons hoorde ik Angela ‘Wir schaffen das’ aan Alexandr Loekasjenko vragen waarom hij nou in hemelsnaam al die migranten naar de Poolse grens had gestuurd en ze niet zelf had gehouden. “Maar Angela!”, zei Loekasjenko, “Ze willen niet in Belarus blijven, ze willen naar het paradijs, Duitsland en Holland! Snap dat dan! Als ze dat per se willen ben ik de beroerdste niet om ze een handje te helpen, desnoods ga ik ze zelf halen!” “Nou dat doe je dan ook al”, zei Angela gepikeerd. “Wij zijn daar niet blij mee!” In een hoek van de woonkamer zag ik Mark Rutte in gesprek met Bolsonaro. Ik gaf ze hun koffie toen Mark zei: “Luister Jair, harstikke goed van je dat je tijdens de klimaattop in Schotland op kwam voor het Amazonewoud en het voornemen uitsprak de ontbossing in je land een halt toe te roepen. Maar je bent nog niet thuis en je schroeft wederom het budget van je ministerie van milieu met 20% terug!! Hoe wil je dat met elkander rijmen?” “Ja,”, zei Jair “dat was een beetje onhandig van me. Maar ja, weet je, de vraag naar Soja wereldwijd is gigantisch! Om aan de enorme vraag te voldoen hebben we meer landbouwgrond nodig! Wat moeten we dan? En bovendien Mark, je weet toch ook dat Nederland de grootste importeur ter wereld is van sojaproducten!! Bizar hè! Een van de kleinste landen importeert de meeste soja ter wereld! Dus in feite zijn jullie Hollanders primair verantwoordelijk voor de ontbossing, niet alleen bij ons in Brazilië maar zeker ook wereldwijd!” Mark stond wat ongemakkelijk om zich heen te kijken op zoek naar een manier om van onderwerp te veranderen en knoopte maar een gesprek aan met Willem-Alexander. “Hoe is het nu met Hugo?” Vroeg Willem belangstellend aan Mark. “Loopt hij nog niet op z’n tandvlees?” “Ja, hij krijgt het inderdaad wel voor z’n kiezen en ligt van alle kanten onder vuur.” “Weet je wat het is, Mark, corona blijft de komende jaren nog wel onder ons vrees ik. Een lange termijnstrategie is nu belangrijker dan ooit. “Kijk,” zei Willem “het vaccin werkt niet zoals gehoopt, gevaccineerden raken nog wel degelijk besmet. Ze worden er alleen niet meer zo ziek van en aangezien de klachten mild zijn, blijven ze niet thuis en besmetten anderen. Dat betekent dat de coronapas een schijnveiligheid biedt en zelfs averechts werkt. Mensen denken: ik ben gevaccineerd, ik heb dus geen corona, ik mag alles weer! en met die instelling besmet je iedereen! Ik weet niet hoor, ik ben natuurlijk maar koning en zeker geen expert op dit gebied.” “Ik weet ’t niet Willem, wat moeten we in godsnaam.”, zei Mark radeloos. “In mijn optiek zou je je veel meer moeten richten op het genezen van corona; goede medicijnen, effectieve zorg, voorkomen dat mensen doodgaan en sneller herstellen! Als ik jou was had ik allang het Slotervaartziekenhuis om laten bouwen tot coronacentrum. Hup, duizend ic-bedden erin en gaan met die banaan!”, zei Willem. “Dat weet ik Willem, maar het gaat om het personeel! Dat hebben we doodeenvoudig niet!” “Als je nou al twee jaar eerder met opleiden was begonnen en betere lonen, had je nu dat probleem
niet gehad, Mark! Ik denk daarnaast dat we uiteindelijk niet anders kunnen dan het virus maar laten uitwoekeren, de natuur z’n gang laten gaan en wachten op voldoende groepsimmuniteit. Je ziet het al gebeuren in Staphorst. Daar nemen de besmettingen op dit moment zienderogen af. Iedereen daar is inmiddels resistent!”

Op dat moment riep Marjo me of ik kon komen helpen en ik werd onderweg aangeklampt door Xi. Of ik nog koffie had. “Hoe is het nu met de voorbereidingen van de Olympische winterspelen?”, vroeg ik hem terwijl ik hem wat koffie bijschonk. “Ach, breek me de bek niet open” zei hij teleurgesteld. “Natuurlijk is er weer een boycot van het Westen. Het is ook altijd hetzelfde liedje! Jullie hypocriete westerlingen!” “Ja, met de Oeigoeren en Tibetanen, toch?” zei ik behoedzaam.
“Precies!”, zei hij “Luister Kees, ik moet 1.3 miljard Chinezen met de neuzen dezelfde kant op zien te krijgen. 1.3 miljard, dat zijn heel veel mensen, begrijp je dat?” Ik knikte en dacht: snap ik, maar je bent wel met een soort van genocide bezig! “Je weet ook,” ging hij verder “dat religie al door de eeuwen heen de mensheid verdeelt en een bron is van onlusten, oorlogen, moordpartijen, bloedvergieten en niets ontziende haat! Dat willen wij in de kiem smoren! Wij moeten in ons grote land religie met wortel en tak uitroeien, willen wij onze natie verenigd houden en de grootste economie ter wereld worden.” Ik gaf hem nog wat koffie. Wat een dag is dit!! Achter in de woonkamer werd ik aangeklampt door een klein oud verschrompeld dametje in een knalrood mantelpakje dat in elkaar gedoken plaats had genomen in Marjo’s fauteuil. “Excuse me Sir,” zei ze en keek me aan “do you have a cup of tea, thank you?” Shit! dacht ik… Queen Elizabeth! Zij ook al hier! Achter haar stonden Boris Johnson en Mark Rutte gekkigheid te maken met Willem-Alexander en zag ik Máxima diepzinnig converseren met Brigitte. Gelukkig kwam Marjo al aanlopen met een kopje thee en gaf dat aan ‘Her Royal Highness’. Willem-Alexander vroeg me of ik niet een pilsje voor hem had.
Recep Tayyip Erdoğan kwam ook al naar me toe gelopen en wilde weten of ik een stoel voor hem had. Hij vond het ongehoord dat hij al die tijd al moest staan! “Ik heb het een beetje in m’n rug, weet je” klaagde hij. Ik verontschuldigde mij en zei dat we niet berekend waren op zoveel mensen en gaf Willem z’n biertje.
“Kan ik anders haar stoel niet hebben?”, vroeg Recep kijkend in de richting van Ursula von der Leyen. Ondertussen zag ik twee bodyguards nerveus in gesprek met Macron en Biden. Ik begreep dat ze verder moesten. De veiligheidsrisico’s waren veel te groot en op de eigenlijke locatie waren ze in alle staten waar iedereen toch bleef. Met veel moeite wisten ze iedereen te bewegen terug te keren naar hun limousines om hun weg te vervolgen naar Chemin de Talou 732. Joe bedankte ons hartelijk en excuseerde zich voor de veroorzaakte overlast. “Wat zo’n plasje van mij allemaal teweeg kan brengen…”, zei hij grappend. “Helemaal geen probleem”, zei ik “Ik zou het overigens wel erg op prijs stellen als we bij de ingang van ons huis nog even een groepsfoto kunnen maken. Onze vrienden gaan dit anders nooit geloven!” “Met alle plezier!”, zei Joe en gaf een van zijn bodyguards opdracht dit te regelen.

Meer vermakelijke verhalen lezen? Bestel dan mijn verhalenbundel op: www.labakenia.com/boek  (e-book met 40 verhalen voor € 5) “Ça va, ça va” met 18 jaar belevenissen in Frankrijk.