Franse wijn met een Hollands tintje

Door Laura Wille

Zoete witte wijn… in Nederland hebben we liever een frisse droge witte. Hip is het niet; we associëren het vooral met oude dametjes en ‘doet u er maar twee ijsklontjes in. Dat is wel eens anders geweest. In de 17e en 18e eeuw was zoete witte monbazillac dé wijn in de lage landen.

Monbazillac is een van de bekendste wijngebieden van de Dordogne vanwege zijn goudkleurige likeurwijnen. Het verhaal gaat dat het de monniken van l’Église de Saint Martin waren die de witte druiven eens vergaten te oogsten. De herfst bracht opkomende nevel en mist uit zijstroompjes van de rivier de Dordogne, en de schimmel Botrytis cinerea tastte de druiven aan. Maar wat bleek! Na de oogst en de persing ontstond een heerlijke, zoete wijn met een hoog suikergehalte. Et voilà, dankzij de luie monniken waren la pourriture noble (edele rotting) en de toekomstige trots van het Monbazillac-gebied geboren.

Het was dankzij de VOC dat Nederland zich vanaf de 17e eeuw niet alleen financieel verrijkte, maar zich ook op culinair gebied ontwikkelde. De internationale handelsvloot bracht uit alle uithoeken van de wereld onbekende smaken direct bij de aardappeleters de keuken in.
Natuurlijk niet bij iedereen, maar wel bij de gegoede klasse. Zo werden ook de zachtheid en elegantie van de zoete witte wijnen uit het zuidwesten van Frankrijk ontdekt. In de 200 jaren die volgden, kenden de wijnen uit Monbazillac een enorme populariteit. Dankzij de grote vraag zijn het de Nederlanders die aan de basis hebben gestaan van het ontstaan van vele wijngaarden in deze regio. In Monbazillac zijn tot op de dag van vandaag 32 wijngaarden die hun wijn verkopen onder ‘la marque hollandaise’. 

(Dit is een deel van het gehele artikel)